ريشهر در 8 کيلومتري جنوب شهر بوشهر واقع شده است . قدمت آثار کشف شده آن به هزاره سوم تا هزاره اول پيش از ميلاد مي رسد .

آثار مکشوف در سال هاي 1872 تا 1877 ميلادي و نتايج اکتشافات باستان شناسان فرانسوي به سرپرستي پزار در سال 1914 ميلادي که شامل کتيبه هاي ميخي عهد « شو تروک ناخنوته » و آثار بنا ها و اشيا مفرغي و سفال هاي نقش داراست ، نشان مي دهد که ريشهر از هزاره دوم پيش از ميلاد يکي از شهر هاي مهم امپراتوري عيلام بوده است . از آجر نوشته هاي عيلامي معلوم مي شود که اين شهر در آن عصر به نام « ليان » خوانده مي شده است . ظاهرا ليان به سبب موقعيت خاص جغرافيايي يکي از حلقه هاي ارتباطي تمدن هاي خاور و باختر دنياي قديم بوده است چرا که مرزهاي جنوبي فلات ايران به سبب هم جواري با دريا و ساير شرايط جغرافيايي به ساکنان فلات هند اجازه مي داد که از آب هاي ساحلي، براي ارتباط تجاري با تمدن هاي ايران و دشت بين النهرين استفاده کنند . نام ريشهر خلاصه شده « ريوارد اردشير » است  .
اردشير بابکان شهر هاي متعددي در زمان حکومت خود برپا نمود که در واقع ريوارد اردشير يکي از آن ها مي باشد که مي توان گفت تجديد بناي همان شهر ليان بوده است . اين شهر در دوران ساسانيان يکي از مهم ترين مراکز علمي و ادبي محسوب مي شد و در آن جا جماعتي از دانشمندان و نويسندگان جاي داشتند . ريشهر بعد از اسلام تا سده هايي چند رونق داشت . گفته مي شود که اين شهر در قرن شانزدهم در حدود دو هزار خانه مسکوني داشته و دو منطقه باستاني « تل پي تل » و « شاه نشين » نيز در همان حوالي ريشهر شناسايي شده اند .
بوشهر و ريشهر و چند قريه ديگر در شبه جزيره ‌اي واقع که از سمت شمال محدود است به خور سلطاني و از مغرب به دري و از جنوب به خليج کوچک هليله . نوشته ‌اند که در زمان نادر شاه جمعيت ريشهر به بوشهر منتقل شد و در نتيجه ريشهر متروک بماند .
منطقه ريشهر در تاريخ 24 شهريور 1310 در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيده است .