.
سی دی ها CD از جنس پلاستیک بوده و دارای ضخامتی معادل چهار صدم یک اینچ (۲/۱ میلیمتر) است. بخش اعظم یک CD شامل یک نوع پلاستیک پلی کربنات تزریقی است. در ابتدا قالب ابتدایی یک CD پلی کربنات گداخته شده است. هنگامی که این پلیکربنات به نقطه ذوب خود نزدیک میشود، پلاستیک فوق نشانهگذاری شده و یک شیار حلزونی (مارپیچ) پیوسته از داده، ایجاد میگردد. برای انجام این کار از ضربههای میکروسکوپی استفاده میشود. این ضربهها پیتها و لندها را به وجود میآورند که اطلاعاتی هستند که لیزر آنها را میخواند.
بعد از این مرحله، لایه بازتابی تراشهای، برای استفاده در فرآیندی به نام sputtering و یا wet silvering آماده میشود. علت درخشان به نظر آمدن یک دیسک نیز همین مرحله است و به این دلیل استفاده میشود که لیزر را به پخشکننده انتقال دهد، بنابراین بیعیب بودن آن بسیار اهمیت دارد. جنس این لایه اصولا از نقره است، اما میتواند از موادی مانند طلا یا پلاتین و در موارد تجاریتر آلومینیوم ساخته شود و یا حاوی لایههای حساس به نور اضافی باشد که وضعیت دیسکهای با قابلیت ثبت دوباره اینگونه است.
در ادامه یک لایه آکریلیک به منظور حفاظت بر روی سطح آلومینیومی پخش میگردد. این پوشش لاکی برای مهر کردن لایه بازتابی و جلوگیری از اکسید شدن آن، وارد عمل میشود. این لایه باریک است و طوری عرضه شده است که کوچک بوده و در مقابل خراشیدگی مقاوم نیست. آخرین مرحله کار بر روی یک CD، screen-printed در قسمت بالای آن است و CD آماده بستهبندی، عرضه به کاربر و در نهایت رایت میشود.
نتیجتاَ هر CD حاوی ۹۹% پلی کربنات و در نهایت ۱% اطلاعات ذخیره شده، تراشه لایه بازتابی و مرحله آخر است. لیزر استفاده شده توسط کاربر، از میان دیسک پلاستیکی عبور میکند، به اطلاعات برخورد کرده، سپس به لایه انعکاسی برخورد کرده و بعد به پخش کننده برگشت داده میشود. اختلافات جزئی میان انواع دیسک وجود دارد برای مثال دیسکهای پلیاستیشن از یک نوع پلی کربنات ارغوانی تیره تشکیل یافتهاند، اما دقیقاً مانند سایردیسکها عمل میکنند. دیسکهای نگارنده و دوباره نگارنده (Re-Writable)، لایه مهر شده اطلاعات را ندارند در عوض هنگامی که در نور معینی قرار میگیرند از لایههای حساس به نور استفاده میکنند و اطلاعات را در داخل لایهها حکاکی میکنند.